Rozdział 1

James nie pamiętał, aby kiedykolwiek dzień 1 września przywitał go ulewnym deszczem, szarym niebem i porywistym wiatrem. Lało od samego rana, zmieniając Londyn w mokrą, zamazaną plamę, która, mimo wszelkich przeciwności, wciąż żyła własnym życiem.

Stał na dworcu z kapturem naciągniętym na głowę, czując jak krople zimnego deszczu spływają po jego twarzy i wkradają się pod szczelnie zapiętą kurtkę. Patrzył na matkę, która ściskała po kolei wszystkie swoje dzieci, najdłużej trzymając w ramionach rudowłosą czternastolatkę.

Jego młodszy brat, Albus, stał tuż koło niego, co i rusz poprawiając ciężką torbę na ramieniu, która, jak przypuszczał James, wypchana była po brzegi podręcznikami. Nie umiał powiedzieć, po kim chłopak odziedziczył taki pęd do nauki. Owszem, zarówno ich matka, jak i ojciec, byli zdolnymi czarodziejami, którzy odegrali wielką rolę w historii, jednak w czasach szkolnych żadne z nich nie rwało się raczej do książek i żmudnego ślęczenia nad podręcznikami.

James odwrócił znudzony wzrok od matki, która udzielała im swoich corocznych upomnień. Sunął spojrzeniem po tłumach ludzi w kolorowych kurtkach przeciwdeszczowych, nad którymi górowały parasole. Takiego dworca King's Cross jeszcze nigdy nie widział.

Jego wzrok zatrzymał się nagle, kiedy dostrzegł jej drobną, przygarbioną sylwetkę. Wyglądała, jakby kuląc się, starała się ukryć przed deszczem. Mokre, ciemne włosy kleiły się do jej twarzy, po której spływały strużki wody, mocząc cienką, materiałową kurtkę i biały sweter. Dziewczyna trzymała pod jedną pachą kota, równie przemoczonego, co jego właścicielka. Biedne zwierzę machało bezradnie łapkami w powietrzu, zapewne starając się wyrwać z silnego uścisku i uciec w jakieś suche miejsce. Drugą ręką dziewczyna ciągnęła za sobą swój kufer, wyposażony w małe, ale jakże przydatne kółeczka.

Przez krótką chwilę wahał się, czy do niej nie podbiec i nie pomóc jej w bezpiecznym dotarciu do pociągu, ale z zamyślenia wyrwał go głos matki, która niecierpliwie powtarzała jego imię.

- Tak...? - spojrzał na nią roztargniony.

Kiedy spojrzał znów w kierunku dziewczyny, nie było już po niej śladu.

- Obiecaj mi, że będziesz opiekował się Lily - powiedziała kobieta.

Ginny od lat nie mogła pogodzić się z faktem, że jej najmłodsza córeczka nie jest już dzieckiem i potrafi sama zadbać o tym, aby w szkole nie działa się jej krzywda. Lily odziedziczyła charakter po matce i niejednokrotnie pokazała, że wchodzenie jej w drogę może skończyć się niezbyt przyjemnie. Rodzice jednak wciąż widzieli w niej słodkiego szkraba i co roku wymuszali na Jamesie i Albusie obietnicę, że będą nad nią czuwać i nie spuszczą jej z oczu.

- Będę, mamo, jasne, że będę - westchnął tylko, wywołując jednak tym samym na ustach rodzicielki szeroki uśmiech.

- W takim razie uciekajcie do pociągu. I tak już przemokliście - powiedziała Ginny, nie mogąc się jednak powstrzymać przed złożeniem szybkiego całusa na policzku najstarszego ze swych pociech.

James mimowolnie się uśmiechnął, po czym złapał nie tylko swój kufer, ale również bagaż młodszej siostry i skierował się w stronę pociągu.

*

Wielka Sala, choć tak dobrze znana całej trójce rodzeństwa Potter i ich kuzynostwu, z roku na rok zdawała się być coraz piękniejsza i niezmiennie tego pierwszego dnia roku szkolnego zapierała dech w piersiach. Tego wieczoru wprawdzie niebo, a zatem również zaczarowany sufit, było ciemne i pełene kłębiących się, czarnych chmur, jednak nie odejmowało mu to w żaden sposób uroku.

James zajął swoje stałe miejsce i spojrzał na otwierające się drzwi, przez które wpadła do sali mała banda podekscytowanych pierwszaków, które profesor McGonagall, kobiecina w podeszłym już wieku, choć nadal budząca respekt wśród uczniów, starała się poskromić i nakłonić do tego, aby szli w parach i nie przepychali się łokciami.

Jego wzrok, jak zresztą wielu innych uczniów, przykuła dziewczyna, która szła na samym końcu. Była wyższa od reszty i już na pierwszy rzut oka widać było, że jest sporo starsza od rozochoconych pierwszaków. Jej ciemnobrązowe włosy nadal były nieco wilgotne i zakręcały się na końcach, a na sweter narzuconą miała szkolną szatę.

James nie mógł oderwać od niej oczu. To była dokładnie ta sama dziewczyna, którą obserwował rano na peronie. Szła z wysoko uniesioną głową, patrząc prosto przed siebie i nie rozglądając się na boki. A szkoda... wtedy na pewno postarałby się o to, aby go zobaczyła i nie mogła zapomnieć. W tej chwili był tylko jednym z wielu uczniów ubranych w szkolne szaty i niknął w tłumie, do czego nie był przyzwyczajony.

- Zaraz zaczniesz się ślinić - zauważyła nieco złośliwie Lily, która siedziała naprzeciwko brata i całkiem dobrze się bawiła, patrząc, jak jej ten wykręca głowę, aby nie spuścić tajemniczej brunetki z oczu.

- Zajmij się sobą, smarkulo - odparł krótko.

Przepychanki słowne Jamesa i Lily były dla nich codziennością i nieodłącznym elementem wspólnego spędzania czasu. Niemniej jednak bardzo się kochali i jedno za drugim zapewne skoczyłoby w ogień, gdyby było do tego zmuszone.

Rudowłosa dziewczynka wzruszyła więc tylko ramionami, widząc, że brat zbytnio zaaferowany jest nową uczennicą, aby poświęć jej choć odrobinę uwagi.

Ceremonia przydziału pierwszoklasistów minęła dość szybko, choć nie obyło się bez potknięć, śmiechów i gwizdów wśród dzieci, które wyglądały na zdenerwowane i niemal przerażone, gdy profesor McGonagall wkładała im Tiarę Przydziału na głowę. Dzieciaki rozbiegły się już do stołów domów, do których zostały przydzielone, a na środku sali została już tylko ona.

- I nasza nowa uczennica. Knight, Cecille - powiedziała nauczycielka nieco znużonym tonem.

Ciemnowłosa dziewczyna powoli podeszła i usiadła na stołku, a chwilę potem kobieta założyła jej na głowę Tiarę.

Cecille była bardzo zdenerwowana i musiała zacisnąć dłonie na krawędzi stołka, aby nikt przypadkiem nie dostrzegł, że drżą. Była naprawdę dobrą aktorką, a dzisiaj zdecydowała się odgrywać stoicki spokój i opanowanie, choć w środku cała aż się gotowała od nadmiaru emocji. W tej chwili miała natomiast wrażenie, że jeśli ta głupia czapka zaraz się nie odezwie, to ona wybuchnie i przestanie nad sobą panować.

- Tylko nie głupia, pannico - prychnął kapelusz, a dziewczyna skrzywiła się lekko, słysząc cienki, piskliwy głosik, który odbijał się nieprzyjemnym echem w jej głowie. - Charakterek masz iście ślizgoński, jednak inteligencja, odwaga, lojalność... Nie, nie, nie... Slytherin!

Uśmiechnęła się tylko lekko i, nie czekając na reakcję nauczycielki, sama zdjęła kapelusz z głowy i oddała go kobiecie, która pokręciła jedynie z dezaprobatą głową. Cecille dokładnie takiego przydziału się spodziewała. Właściwie... nie wyobrażała sobie, aby mogła trafić do jakiegokolwiek innego Domu.

Wśród wychowanków Domu Węża rozległy się gromkie oklaski, a ona wstała ze stołka i z wysoko uniesioną głową podeszła do odpowiedniego stołu.

James cały czas ją obserwował i nie mógł pogodzić się z faktem, że ona nawet na sekundę nie spojrzała w jego stronę.

*

Cecille siedziała w fotelu przy kominku w pokoju wspólnym Slytherinu. Większość uczniów już dawno pozbyła się szkolnych szat i teraz rozprawiała ze znajomymi o minionych wakacjach. Tylko ona siedziała sama, mile zaskoczona tym, że nie skakano wokół niej i nie zadręczano pytaniami. Nie cierpiała znajdować się w centrum zainteresowania, choć jeszcze parę godzin temu w Wielkiej Sali obserwujący ją uczniowie odnieśli zupełnie inne zdanie.

- Cecille Knight, tak...?

Usłyszała męski, nieco kpiący głos gdzieś nad swoją głową i odruchowo obejrzała się przez ramię. Widząc jedynie nieco pomiętą, białą koszulę i zielono-srebrny krawat, powiodła wzrokiem ku górze.

Tuż nad nią stał wysoki, szczupły blondyn. Nie ukrywał wcale tego, że bezczelnie się jej przygląda. Dopiero po chwili spojrzał jej w oczy, uśmiechając się kpiąco.

- Widzę, że wywarłam na tobie ogromne wrażenie, skoro wysiliłeś się do zapamiętania - odpowiedziała spokojnie, odwracając się do niego z powrotem plecami. - A ty to kto?

Postąpił dokładnie tak, jak przypuszczała. Okrążył ją i usiadł w fotelu, który stał naprzeciwko niej. Nachylił się w jej stronę i uśmiechnął nieco pobłażliwie, jakby miał do czynienia z małą dziewczynką.

- Twój nowy mentor i wzór do naśladowania, Scorpius Malfoy - odparł krótko blondyn, przekrzywiając lekko głowę i patrząc na nią wyzywająco.

Cecille zacmokała parę razy, chcąc dać mu do zrozumienia, że jego marne sztuczki na nią zupełnie nie działają, a jedynie ją bawią. I tak było w istocie. Zmrużyła nawet oczy niczym rozjuszona kotka.

- Jeszcze zobaczymy, kto tu kogo będzie naśladował, Malfoy - odparła krótko, nie mając zamiaru wdawać się z nim w dłuższe dyskusje. - A teraz wybacz, chłopcze, ale ,,twój wzór do naśladowania'' idzie się wyspać.

Podniosła się z fotela i poprawiła czarną, ołówkową spódnicę, którą miała na sobie.

Scorpius w tym czasie rozsiadał się wygodnie na fotelu. Odprowadził ją wzrokiem niemal do samych drzwi prowadzących do jej dormitorium. Spodobała mu się niemal od razu, a teraz w dodatku... czuł, że mimo wszystko znajdą wspólny język.

- Śnij o mnie, Knight! - zawołał tylko za nią.

Niestety, nie mógł już zobaczyć jej kpiącego uśmieszku.



Cześć i czołem! :) Zapraszam do komentowania, bo nic mi nie sprawia tyle przyjemności, co Wasze komentarze. Planowałam publikować rozdziały co tydzień, jednak zaczęłam pracę w systemie czterobrygadowym i to chyba nie wyjdzie. Rozdziały więc będą pojawiać się co dwa tygodnie, zawsze w niedzielę. Pozdrawiam gorąco, choć i tak upał nie do wytrzymania :)